ارسال شده توسط پریا کشفی | در شعرهای من, طرح, نیمایی
پنج شنبه ۲۷ بهمن ۱۳۸۴
(۱.)
تو مثل ماه بلندی و
دست من کوتاه!
پلنگ زخمی این بیشه ها منم آری!
که از نبود تو در درد خویش می پیچم
طلوع کن بر من!
و شانه های خودت را برای من بگشا
که گریه مرهم خوبی برای دلتنگی ست…
(۱۱)
نه به باران
نه به برف
تشنگی در من جز با لبخند تو فرو نمی نشیند
