(۱)
واپسین ژست گریه‏ دار دلم را
در دورترین حدس کلیسای دلت
صلیب می ‏کشم،
من ایستاده زیر چراغ سبز
من افتاده از تارَک زیبایی،
من ماه ‏زده از قبیله‏ ی ماه و ماهی
گریه‏ های رعد زده ام را
رد نکن
بگذار،
گل‏ های پیراهن شرقی ‏ات
آبیاری شوند.

(۲)
من کورترین کلکین جهانم
تو بازترین آغوش زمین
که برای باز شدنت
وُسعت این سیاره‏ ی خاکی تنگ است.

همین‏ که موهایت را به باد می‏دهی
انجیلِ دیگر
نازل می‏شود.
همین که پلک تکان می‏دهی
جهان از سر آغاز می‏شود
آیینه‏ گی چشمت را
شاید پیش از میلاد دریا‏ها
به نقاشان باران بردند
تا سرنوشت خنده‏ هاشان زلالی‏ تر شود،
تا آب‏ها رنگ لبخندت را از یاد کنند
و بعدِ وا کردن لبت
ماهیگیران پیر،
سبدهای ماهیان صید شده‌ شان را
به آب‏ ها، دوباره پس دهند،
سنگ ‏ها تا سنگ استند
سکوت کنند،
و قایق‏ ها تا دنیا دنیاست
دنبال لبخندت،
دل دریا‏ها را گشت بزنند.

پس موهایت را به باد بده
آغوشت را باز ِباز کن
چشمک بزن
چاقو بکَش
اصلن بگیر
اصلن بکُش
شاید این مُردن لعنتی
عاقبت عادتم شود.

(۳)
پرهایم را می‎کَنَم
شانه‌های شب‌زده‌ ام را شب‌بو می‌ کارم
سایه‌ ام را ساز می‌زنم
دلم را قاط می‌ کنم و تا می‌ کنم در جیبم
روی تیتر تنهایی‌ ام تف می‌اندازم
دیوانه‌گی‌هایم را می‌زنم به‌زمین
تا آخرین هجای دلم می‌دوم،
اگر مسخره‌ام نمی‌کنید:
انگشت لای موهایم می‌برم،
جمجمه‌ام را ناز می‌کنم
و خودِ خودم را صدا می‌زنم
هی آقا!
من را ندیده‌ای؟

(۴)
من پس از یک مکث
در امتداد یک ولگردی شاعرانه
سر بر شانه ‏ی ابری دلم،
گُم شده‌ام
هرسو صدا می‌ کشم:
کسی مرا ندیده است

من «امان» ام
همان که با کلام نمی ‏شود گفت
گاهی به کاغذهای خط‏ خطی می ‏مانم
که به دورم می ‏ریزند
و همین که نگاهم به خودم می‌ افتد
چشمانم مرا سطر سطر گریه می ‏کند
اما این ‏که منم
من نیستم!
این رنگ لبخند توست
که مرا به من قرض می ‏دهد
مرا با من ضرب می ‏زند
بی ‏آن‏که هیچ حاصلی را با من جمع کند.

و هنوز وقتی شانه ‏هایم زیر باران راه می‏ روند
تصویرعاشقانه ‏یی از پیچک
صدایم می‏زند:

هی!
این که منم،
من نیستم
این رنگ لبخند توست
که مرا به من قرض می ‏دهد.

(۵)
آقای عشق!
هوای من زیر دمای صفر دِق کرده
لطفن! دستان دلم را در جیب ‏های تان جا بدهید،
در دلشوره‌ ی همه‌ ی بادها دویده‏ ام
تا یادتان بیاندازم
که خدا سرنوشت همه را کف دست نوشت
و من یکی را کف پاهایم.
با پوزش که صدایم درد می‏کند،
زبان مادری دلم لُکنت دارد
و در خال‏ ها ی خاکستری خاطره‏ام
حدس شما بو گرفته است
آقا!
هیچ دلیلی ندارد
تمام موزه ‏ها و تندیس‌ ها
در بی ‏صدایی عتیقه‏ ی شان
نام ترا چُرت می‏زنند
خدا تراشانِ پیش از ابراهیم
معنای ترا می‏ تراشیده ‏اند.
نگو: اصلن نه!
مگر شرم این همه انار که به جان درخت افتاده
رابطه‏ ی تو و گونه نیست،
مگر این همه تو که در اکسیژن و هوا ریخته ‏اند چی؟
بگیر دست و آستین بیاور
پرچال شانه ‏هایم را دانه بپاش
شمار بگیر!
چند تا سار از قفسه‏ی سینه ‏ام سرک می‌ کشد
و چقدر پروانه از جمجمه ‏ام می پرد
اِی آقا!
مرا نمک بزن،
من از گند زدن بیزارم
منی که پس از چند تاریخ خاک شدن و خشت شدن
هنوز معنای
الف مد
و دال
و میم می ‏دهم.

***

پی نوشت: متشکریم از شنونده و شاعر عزیز امان پویامک که شعرهای خود را برای ما ارسال کردند.

منبع عکس: ‍ ‍وبلاگ شاعر
موسیقی متن پادکست: Beethoven - Romance #2

• نوشته قبلی: پادکست شعر سرایه ۴۰- دکلمه شعرهایی از راضیه ایمانی
• نوشته بعدی: پادکست شعر سرایه ۴۲- دکلمه شعرهایی از پروین اعتصامی