(۱)
گنجشک ها با تو دوستند
گربه ها از صدای پایت فرار نمی کنند
سوسک ها
_اگر تو بخواهی _
کنار دمپایی ها دراز می کشند
جانور درونم آرام شده است
تو با کدام زبان حرف می زنی ؟!

(۲)
آرزوهایت بلند بود
دست های من کوتاه
تو نردبان خواسته بودی
من صندلی بودم
با این همه
فراموشم مکن
وقتی بر صندلی فرسوده ات نشسته ای
و به ماه فکر می کنی

(۳)
کشتی های عتیق شما
در آب های من پهلو گرفته اند
ملوانان سالخورده، هنوز
میخانه های فنیقیقه را خوب به خاطردارند

شب های پرستاره بغداد را
به یادتان می آورم
و دخترم شهرزاد را
که طعم قصه هاش هنوز
زیر پلک های شماست

زرتشت، موسا، مسیح، محمد
پسران منند
ودختران من
مریم و هاجر
دو ماهپاره در هلال خصیب

درمن به تحقیر منگرید
من
خاورمیانه ام

(۴)
اینجا
خاورمیانه است

ما با زبان تاریخ حرف می زنیم
خواب های تاریخی می بینیم
و بعد
با دشنه های تاریخی
سرهای همدیگر را می بُریم

از شام تا حجاز
از حجاز تا بغداد
از بغداد تا قسطنطنیه
از قسطنطنیه تا اصفهان
از اصفهان تا بلخ
بر سرزمین های ما
مرده ها حکومت می کنند

اینجا
خاورمیانه است
و این لکنته که از میان خون ما می گذرد
تاریخ است.

(۵)
در پایتخت قصه های هزار و یک شب
دیکتاتوری را به دار کشیدند

سلطان سلیم
برای جفت و جور کردن کابوس امپراتوری
به هلال خصیب سفر کرد
شاه عباس
برای لندن پیام فرستاد
عبدالوهاب
روی نقشه ی صحرا خم گشت
تا رد پای ترک ها و مجوس ها را
به انگلیسی ها نشان بدهد

اینجا
خاورمیانه است
سرزمین صلح های موقت
بین جنگ های پیاپی
سرزمین خلیفه ها ، امپراتوران ، شاهزادگان ، حرمسراها
و مردمی که نمی دانند
برای اعدام یک دیکتاتور
باید بخندند یا گریه کنند.

(۶)
بر آب‌ها دست می‌کشم
بر پوست درختان
بر سنگ‌ها، صخره‌ها، علف‌ها
بر آن چیزها که در خیال من است و
اکنون اینجا نیست
پاهای ورم‌کرده‌را
بر کف سیمانی می‌سایم
لکه‌‌های خون را
از جداره ناخن‌ها بیرون می‌کشم
و چهره از یاد رفته‌ام را
در پیاله‌ای آب می‌نگرم
که در خاطره‌های من هست و
اکنون اینجا نیست
باید به یاد بیاورم چهره خود را
باید به یاد بیاورم صدای زنم را
باید با دخترم برای راهپیمایی فردا قرار بگذارم
باید زیر و بم صدای کسانم را مرور کنم
باید این خرچنگ را از گلوی خودم بردارم
باید حنجره‌ام را از این کرختی خلاص کنم
باید آواز بخوانم، فریاد برآرم، جیغ بکشم
باید در این مربع کوچک
تا می‌توانم ضربدر (×) بزنم
باید نام خودم را
نام کسانم را
نامه دخترم، زنم، پسرانم را
باید نام بقال محله، خیابان‌های شهر،
پارک‌ها، کوچه‌ها، کافه‌ها، کتابفروشی‌ها
باید تمام نام‌های روبه فراموشی را
روزی هزار بار تکرار کنم
باید به یاد بیاورم «من»‌ام را
باید به یاد بیاورم لبخندم را
باید به یاد بیاورم لیوان را، ملافه‌را،
چای صبح را، نان برشته را
کتاب را، روزنامه را، خودکار را
باید به یاد بیاورم
باید به یاد بیاورم
من انسانم
تکرار می‌کنم شلاق تکرار می‌کنم شلاق
انسان
شلاق
انسان
شلاق
انسان
من انسانم!
باید به یاد بیاورم!

منبع عکس: ‍ ‍روز آنلاین
موسیقی متن پادکست: George Frideric Handel - Suite No. 4 in D minor HWV 437, Sarabanda

• نوشته قبلی: پادکست شعر سرایه ۲۲- دکلمه شعرهایی از مارگوت بیکل
• نوشته بعدی: پادکست شعر سرایه ۲۴- دکلمه شعرهایی از پانته‌آ صفایی بروجنی