باران نبود! نه!
مانند برف های زمستان سپید بود.
باریده بود-
بر کرت های تشنه ی ذهنم
وزیده بود-
بی استعاره بر تن شعرم
باران نبود! نه!
خورشید بود که شب را شکسته بود
در من جوانه می زد و آغاز می شدم
“در من” نبود ! نه!
“من” بود و هیچ فاصله ای بین ما نبود…
۲۵ دی ۸۴- تهران
ما به انکار تو عادت کردیم
و بهشت از سرمان زود پرید
خو گرفتیم به تاریکی شب
صبح دیدار تو در خاطره هامان گم شد
سجده کردیم به ابلیس وَ در باورمان
آتش و خاک به هم ریخت
حقیقت جان داد
ما به انکار تو عادت کردیم
نه ازل بود نه عشق
آدمی بود و گناه
و جهان،
فصل جاوید شب و حسرت شد.