با تو خودم هستم |

با جمله دوم بیشتر موافق ام تا جمله اول… دومی به گمان ام اولی را در دل خود دارد هماره… علم هم تنها یک گوشه از گستره رازناک آدمی است… اما من هم شوق آموختن را در تاریک ترین لحظه های زندگی ام نیز شعله ور می بینم… شوق آموختن پر زدن از یک گنچشک کوچک… شکل روان بودن و آرام بودن از آب، و رها بودن از باد، و تابیدن برای گرمی دیگران آن زمان که می توانی (همیشگی باشی که بهتر) و سادگی آموختن از کودکان و خندیدن و قهرهای سبک از کودکان و لطافت و صداقت از کودکان و محبت کردن از انسان های با محبت و محبت ورزیدن به انسان ها از انسان های بی محبت… شوقی از آموختن هست که می کشاند به کشف دنیا… صبح چشم بسته بودم و به نسلی می اندیشیدم که اینترنت را ساختند و امروز اگر زنده اند دارند نگاه می کنند که چه کرده اند و چه قدر در دل می بالند… به آن انسان های خوش فکری می اندیشم که برایشان کشف هیاهوی کهکشان های دور دست و نادیدنی از رکود در باتلاق های ارث و میراث فرهنگ خوشگل تر و با طراوت تر است… و به آن چشم هایی فکر می کنم که روزی بر روی زیبایی ها لغزیدند و تصویری و مجسمه ای خلق کردند به رسم جاودانگی… در آموختن کششی است عمیق که می گدازد… که می سوازند… و بال و پر می دهد و رها می کند… رها می کند آدمی را از تعلقی نا آگاه و می رساندش به عشقی عمیق و سوزان… وقتی می فهمد که چگونه نمی شود… یک گام نزدیک شده است به چگونه شدن… و انسان راستی راستی که معنی شدن است…. من تا خدا شدن انسان خاکی برای ام درک شدنی است پری… اما گاهی هوس فراتر از او شدن… هوس نغز و وسوسه کننده ای می شود… فکر می کنم که او هم، کسی را دوست دارد که حریف قدری باشد برایش…. هرچه باشد بیرون از محبت عامش باید محبتی خاص داشته باشد… همان طور که مخلوقش ، که ما باشیم و این هستی لایه لایه، محبتی خاص داریم به انسان خاص زندگی مان… انسان خاصی که نه الزاما همیشگی باشد اما در دوره ای از هستی مان، “در هر تناسخی که باشیم!!!!!”، خاص است و ناشبیه به دیگران….

تلخی من خیلی فلسفی نیست، گرچه گاهی در چاه های نا امیدی، در برزخ های حسی و فکری گرفتار می شوم… هر آدمی می شود، مگر خودت نمی شوی خانم؟ خودت هم می شوی… به رغم توان ام در مهارش، و در گریز از این حس، گاهی به آن مجال بال و پر گرفتن می دهم… دیدن بعضی چیزها در ورای خوش خیالی ذهنی ام، چیزهایی که گاه تاریکی ها به آدمی امکان دیدنشان را می دهد قشنگ ست برایم. در این پوچی ها، گاهی خیال می کنم کامو هستم… نخند به من… خیال است دیگر… پسرهایی از جنس من زیاد اهل خیالند… زود زود و خیال های بسیار بزرگ… اما من خیال هایم همیشه واقعی می شوند یعنی باید بشوند چون من می زایم آن ها را…. در دلم با سارتر و کامو با بزرگان نوشتن و خواندن در یک اتاق می نشینم… با آن ها شراب می خورم… مثلا درخیال با کامی کلودل پیکر تراش در کارگاه رودن عشق بازی می کنم، با ایفل نقشه برج خوشگل پاریس را می کشم… در بارسلونای زیبا قدم می زنم… در ونیز روی قایق خیال می کنم به میکل آنژ و لئوناردو … گاه برای میکل آنژ پیکری برهنه می شوم که از روی من مجسمه بسازد… این ها را در تنهایی های تلخ پسرانه ام در شب های مونترال سرد کشف می کنم… پیدا کردن دوست خیلی سخت است، خاصه که مانده است تا من دایره واژگان ام مرزهای احساس را در نوردد در زبان های تازه این سرزمین… باید بکوشم از این تنهایی گاه غم بار و گاه بسیار لبریز از سرمستی بهترین کوله بارم را بر دوش بگیرم… دکتر پری…من هنوز خیلی کوچک هستم آخر.. پسری ۲۶ ساله که گاهی رویاهای بزرگی در سر می پروراند…مثلا شاید من از نسل مهندسانی باشم که برای نخستین بار روی ماه و مریخ برج خواهند ساخت… کسی چه می داند… شاید تو هم روزی کتاب های ات، بشود کتاب درسی بچه هایمان در دانشگاهی در نمی دانم کجای زهره!!!!

سلام

وبلاگ ارزشمند شما را می خوانم. من به زودی برای ارشد به سوئد خواهم آمد. در حال یادگیری این زبان هستم. ایا گرامری به سوئدی دارید برای من ارسال کنید؟‌
ممنون میشم ای میل شما را برای برخی سوالات داشته باشم .
موفق باشید
علی آْقازمانی

ای کاش کسی مرا از دنیای خاطراتم بیرون بکشد تا وقتی می خواهم گوش به قلم زیبایت بسپارم از چهارچوب کلاس آن مدرسه دوست داشتنی پا فرا بگذارم و دنیایت را بهتر بشناسم.