طغیان
ارسال شده توسط پریا کشفی | در سپید, شعرهای من پنج شنبه ۳ دی ۱۳۸۳حضورت آزارم می دهد،
بودنت،
نبودنت…
و گاه فکر می کنم،
چه می شود که چنین بکر می چکی از سرانگشتانم
و شعرم را بارور می کنی
…
تو در من زاده می شوی
من با تو بزرگ می شوم
قد می کشم به اندازه ی همه ی خستگی هایم
تا تو نباشی
تا این اندازه هر صبح،
تصویر مبهم ناگزیرت، سرگردانم نکند….
…
می چرخم…
چقدر فاصله دارم از حواشی این دایره
من نقطه تسلیم تو نیستم
طغیان کرده ام!