با تو خودم هستم |

سلام دکتر پری. من فکر می کنم دلیل این نوع مشکلات در زندگی انسان ها این است که آدم ها می آیند و در مرحله نخست خود را بر اساس ارتباط شان با دنیای بیرون تعریف می کنند. نه بر اساس ارتباط با خود در دنیای درونی. بنابرین تا حد زیادی کنترل بر فعالیت ها را از دست می دهند. مثلا من هر وقت که می آیم و خانه نشینی و “من” را محور فعالیت های زندگی ام قرار می دهم هم بسیار پر بازده هستم و هم بسیار لذت بخش کار می کنم. حالا همین حامد وقتی هسته فعالیت اش می شود مثلا کار شرکت، همه چیزش به هم می ریزد. ساعت های خواب و بیدارش که به هم می خورد همه چیز تحت تاثیر قرار می گیرد. به کار ها نمی رسد. آشفته می شود. به نظر من آدم ها باید بتوانند نظمی انعطاف پذیر داشته باشند. من خودم به شخصه هبچ وقت نتوانستم روی نظم دیگران منظم باشم ولی بر اساس نظم خودم خیلی خوب و روان کار می کنم. در نظم خودم ممکن است یک روز کامل را زیر پتو و در نا امیدی محض بخوابم و فردایش با توانی صد برابر کار کنم. اما حساب کن وقتی در مقابل دیگران قرار می گیری خواه ناخواه فشاری آزاردهنده را حس می کنی که خلوت ت را به هم می زند. تا جایی هم که بررسی کردم هر کسی که چیزی ارزشمند خلق کرده برای دنیا نخستین کاری که کرده جذا کردن برنامه زندگی خودش از بیرون بوده است. تو در ساعت ها خلوت ممکن است غذا نخواهی ، زن نخواهی، کتاب نخواهی و خوب خوب بر نوشته ات متمرکز شوی. اما ارتباط زیاد با دنیای بیرون همه نظم های ساختار فکری رو به هم می زنه. به نظر من همین که ادم ها بتونن نقطه هایی داشته باشن که خودشون رو با دنیای بیرون “سینکرونایز” کنن کافیه. هم آزادی داری. هم اختیار محض. به خاطر همین من گاهی اتاق ام از یک دختر مرتب تر است و گاهی از شلخته ترین پسر ها شلخته تر… و می بینم که تعادل “دیوانه گونه” اما “بسیار ظریفی” را ساخته ام که در دل به آن لبخندی نمکین می زنم.

من هم این کتابو خوندم…کتاب خوبیه….سلام !

جات خالی یه ۲ ماهی بیکارم و دارم مثلا درس میخونم و چه مراقبه ای هست این روانشناسی خوندن !!!! وااااااااااااای خیلی حال میده خلاصه جات خالیه که بشینیم بحث کنیم !!!

ذلتنگ شعرهای شما بودم… چه خوب که بایگانی هست….

چه کامنتگیر باهوشی :)

نمی نویسید دیگر دکتر پری؟