با تو خودم هستم |

دغدغه های ات را به سبک خودم لمس می کنم پری… خوب است که خبر از سرما نداری… این جا هم مثل ایران اینقدر سرد شده که سازمان انرژی اخطار داده امشب وسیله های برقی کم استفاده کنیم که برق قطع نشه یهو… خیلی سرده این جا… -۲۵ درجه است و من الان که تو اتاق ام هستم دارم از سرما یخ می زنم…. نمی دانم محصول یک سالگی دانشجویی ات چیست خب… اما هرچه هست می دانم چیز قابلی است که نوشته ای آن را… تلنگر هم خوب است… من حتی گاهی به نوع شدیدش هم اعتقاد دارم… لازم است… کلا این که آدم گاهی احساس کند دارد مسیر را اشتباهی می رود خوب است… در مورد این بخش آخر نوشته ت زیاد می اندیشم این روزها… اما فقط می اندیشم… ماشین اندیشه های من دیر زمانی است که لنگ میزند…. سردرگمم در سردرگمی انتخاب ها… راه ها… هدف ها… آرمان ها…. گاهی هم که قید همه جیز را می زنم می شوم لاابالی…. نمی فهمم چه می کنم! اما … خوشحالم که باز آمده ای… این جا را که خالی می گذاری چیزی از حلقه دوستی های من، کم است… و کم بودنش را هی به رخ می کشد…. زیاد تنهای مان نگذارید دکتر پری… نظرهای تان خوب است… همیشه

عزیزم… باز هم از حرفهایت انرژی گرفتم از نظر من تو بهترین بودی و هستی. من هم دلم برایت تنگ شده یعنی می شود باز هم همدیگر رو ببینیم همه چیز شدنی یک جایی که ممکن فکرش را نکنی می دونی توی کلاس زبانم با کی همکلاسی شدم اولیا شرافت اگر یادت باشه با هم توی خوابگاه ۴۱۶ جیگره بودیم کلی حال تو را پرسید.من هم با آب و تاب ماجراهای جودی ابتی تو را برایش تعریف کردم