با تو خودم هستم |

سلام پریا.خیلی مدته که ازت بی خبرم.وبلاگت مثل همیشه ی خودته.اونجا چه میکنی با دلتنگی؟به من سربزن!!!

وقتی داری ۸۷ راتحویل می دهی و ۸۸ را تحویل میگیری ،
دعایی کن ،……………………………………………….
برای آزادی ماهی سرخ کوچک دلم ،
از تُـنگ تَنگِ سینه ام !……………………………………
بهار مبارک تان

بخش اولش همراه می برد … خیلی حس را می کشید به سوی خودش… می کشید به سوی ابهام “زن” بودن… وقتی به صورت یک خواننده مرد می خوانمش….
نمی دانم و واقعا نمی دانم که آیا عشق شکل و رنگ زنانه و مردانه اش فرق می کند یا خیر… و همین ندانستن باعث می شودزنانه عاشق بودن و عاشقانه زن بودن در کنار همدیگر ابهام این تردید را بزدایند…
لحن پرسشی اش هم یاد شاملو می انداخت…
پستان تان کدام شما، گل داده در بهار بلوغ اش؟

پرسش و ابهامش هم دل انگیز بود….

بخش دومش هم به قدری غنایی است که بی نیاز به بخش اول خود یک سروده است در باور من… و اصلا هم برای ام مهم نیست که تشبیه گلستان و مثنوی بودن یعنی چه … و همیشه باور دارم که آدم یک روز را، فقط یک روز را در طول زندگی اش، پر و بی نقص زیسته باشد گویی همه ی عمر را زیسته است… پس تو لحظه های با او زیستن را به جای همه قرن هایی که در تناسخ های قبل ات جایی دیگر زیسته ای و این چند سال این جهانی ات را جای دیگر بوده ای، تماشا کن و بسرا ای شاعر “زن”…
اصلا چرا شاعر زن؟ خود خود “زن”…
که زن خودش شعر و شاعر است… مثنوی ای که از تولد سروده می شود و در تخلص بیت آخر مرگ تمام می شود… و چون حدیث عشق زندگی است هرگز نمیرد… هر زن، در دل عاشق هاش و کودک هاش و دوست هاش بارها و بارها و سال ها و سال ها زندگی می کند…
پری! برای ات سال پر از قشنگی ها آرزو می کنم

سلام
مرسی از کامنت منتقدانه و دقیقت.
ما صبح ها نون و پنیر و شعر می خوریم.
من عاشق تصویرهای (هرچند کلیشه شده ی) رگ و خونم.
بیت دوم غزلم هم دقیقا همون معنی ای رو می داد که خودت گفتی و فکر نمی کنم معنی ی دیگه ای بده!
در هرصورت بابت نقدت خیلی خیلی ممنون…

سلام و سال نوی تو و محسن نازنینت مبارک پریای عزیز …