با تو خودم هستم |

من از رگبار باران می آِیم

اما نه آنگونه که به خاک غلتیده باشم

چونان که تو از حقیقت…

* * *

من از رگبار باران می آیم

از خیسی مطلق

از سردی که شریان مرا جمع می کند

تا در خاطرم آورد زمستان نبودن را…

* * *

نه اینکه گلایه کرده باشم، نه!

اما این گل و لای فروچکیده

مگر نه اینکه از شاخ و برگ خاطر تو نشات گرفته است؟