با تو خودم هستم |

خوب این شعر اصلن عشقی نیست مینا جونم! چرا تشویش اذهان عمومی می کنی؟ غمگین هم. خوب شاید. بیشتر شبیه تسلیمه. چون همیشه آزروها شخصی نیستند و همیشه آرزوها چیزی نیستند که با سعی به دست بیان. اما هستند آرزوهایی که در جریان رشد بی ارزش می شوند ویا شکل عوض می کنند و به دست می آیند .در مورد من هم اونچه که می گی درسته. اون یه ضرب المثله اما اگر من می خواستم بهتر بنویسم باید می نوشتم من بر نخیلم و تو بر زمین ای آرزوی کهنه ی بی التیام! مثل یک خرمای نارس…

“آرزوی کهنه بی التیام” هم چون “ذوق همه آرزوهای به مقصد رسیده” نشانی است از زنده بودن! من زنده ام که تک تک سلول هایم ذوق شادی حسرت غم اشک …. و همه ابعاد انسانی ام را با خود دارند!
شعر بسیار زیبایی بود پریا جان.