با تو خودم هستم |

سلام بانو…جهان به رویا پرورانی نیاز دارد که مرد عملند…

سلام و عرض ادب. از سوئد هم در خواب ما را میری…. شادیم به شادی شما

با حرف مادر ترزا و پی نوشتت کاملا موافقم

چون یه سکرتیم

و دنیا خبرهای خوب دارد. و خبرهای بد دارد. تو باید هم خوبی ببینی. و هم بدی. باید خبرهای خوب را دید و خواند و خبر های بد را هم خواند و دید… نه در خوش خیالی یک دنیای خوش غرق شد و نه در افسردگی مزمن یک دنیای بد. خوب که نگاه کنی، بی شمار حادثه بد هر روز رخ می دهد. و بی شمار هم حادثه خوب رخ می دهد. جایی که مردی عاشق زنی می شود، مردی در جایی دیگر، به زنی تجاوز می کند. جایی که تیمی می بازد، تیم دیگر برنده می شود.
خوب محض به قدر بدی محض ملال اور و بیهوده است. من تصور دنیای بی خشونت به قدر یک دنیای پر از خشونت برای ام مضحک است.
مثبت اندیشی البته فرق دارد بر مثبت بیان کردن. آدم های زیادی می دانم که مثبت فکر می کنند. اما مثبت بیان نمی کنند. تا حدی مثل من. آدم هایی می شناسم که مثبت فکر نمی کنند، اما بیان مثبت دارند، و دسته های دیگر. خوب و بد، تجربه درونی ماست. باید سعی کرد خوب دید. مرگ یک دوست، هرگز خبر خوشی نیست. اما می شود خوب دیدش و ازش چیزها آموخت. بریدن از یک فضای دوستی خوب نیست، اما می تواند تو را به خوب دیدن و خوب فکر کردن نزدیک تر کند.
دنیا، تلاش برای خوب بودن دارد. انحمن های خیریه. کتاب خانه ها. معلم هایی که به افریقا می روند. این ها خوب است. خیلی خوب است. اما کم است. هنوز سهم خبرهای بد بیشتر است. مردم هنوز خبر تجاوز برایشان جذاب تر است تا تمام شدن یک جنگ. می بینی که دیگر کسی پیگیر تمام شدن جنگی نیست… و این ها، یعنی مردم خوب باید درس مهم تری یاد بگیرند. که خوب بودن برای خود کافی نیست. باید برای دیگران خوب بود. باید به دیگران آموخت بی چشم داشت. باید از دیدن مرگ کسی در آن سوی دنیا اشک ریخت… باید به تجاوز هر جای دنیا جواب داد… باید سیاستمدارها را مجبور به خوب بودن کرد. جنگ در اروپا خوب نبود، چون خودش درگیر بود. اما در عراق و افغانستان به صلح بشری کمک می کند؟ خنده ات نمی گیرد وقتی این قدر کودن فرض ات می کنند؟ خبرهای خوب را بگو. اما خبرهای بد را هم باید گفت که در خوش خیالی یک دنیای خوب غرق نشد. خوبی، تا زمانی که فراگیر نشود، خوبی نیست. نمی شود کشوری خوب داشت، بدون آن که همه مردمش خوب باشند…خوبی باید همه جا سرایت کند. و این سرایت دادن خوبی است که مادر ترزا می گوید. در لفافه خوبی ها، اما باید بدی ها را نشان داد… تا متوجه باشیم کجا میرویم…

سلام بانو… به روزم تشریف می آورید…

وای پریا کاش میشد یکی هر روز بهم رازو یاد آوری میکرد که هی با افکار تلخم گند نزنم به زندگیم

با این همه عجله‌ای که در پخش و انتشار خبرهای جنگ و خونریزی و چیز‌هایی‌ که تو اسمش را خبر‌های بد می‌گذاری و من میگذارم واقعیات وجود دارد، باز هم جهان پر است از این واقعیات که کام تو را تلخ می‌کند.

نمی‌شود گذشت از واقعیات، پریا. ایران دور ما همان جا که “جز تنگ آغوشی نبود که میبرید نفس از تو” پر است از همین واقعیات. چطور میشود چشم بست بر این همه و خوشحال شد از آدمهای رویا پرداز که واقعیات را پشت رویاهای بی‌ بنیاد پنهان میکنند، تا تو که بعد از گفتگویی جانانه با عشقت از کتابخانه برگشته یی سر کیف میایی که “آه من چقدر خوشبختم”.

گمان نمیکنم انیشتن گفته باشد که با توهّم یا به قول تو رویا مسائلی‌ را که آنها ایجاد کرده اند حل کنیم!!!

سلام بانو
یادداشتت را بعد از سه سال می خوانم
خوب و قوی
این نظرم بود اما….
راستی آدمی در این دنیا غریب است حتی اگر در دیار خود و خانه خود باشد…
شهری است کاو را نام نیست
مصر و عراق و شام نیست
کمی به جای بقیه ب خودمان برسیم بدک نیست
ممنون