با تو خودم هستم |

هوم..خیلی فیلم خوبیه اما باهاش در جاهایی مشکل دارم..مثلا تکیه بر خرافات و مذهب در این فیلم تشدید شده هرچند که تلویحا این اتفاق افتاده…

منم دو سال پیش توی تهران دیدمش!
مشکل اصلی به نظرم اینه که خیلی از زن های جامعه امون نمی دونن که دارن دردی رو به دوش می کشن! یعنی فکر می کنن واقعا زن بودن همینه!

سلام `پریای نازنین.

با آسمان ریسمان کردن چیزی به من اضافه نشده…
با احترام به خوانش آن دعوتید.
ماناو پرامید.
سپاس

با افتخار لینک را به وبلاگ تازه هم افزودم

پری جونم سلام….

من هم غریب دوست دارم این فیلم را…چند بار نگاه کردم و دلم می گیرد وقتی به انقسمتی می رسد که دخترش کفشهای پاشنه بلندش را پوشیده و می رقصد و صدای “چاووشی”ست گمانم که اتش می زند بر همه ی پیکره زن بودنم…چقدر دوست دارم این زن صبور و خسته ی شاعر فیلم را…
چقدر عشق و فداکار لحظات زندگیهامان می شویم…