با تو خودم هستم |

تو بهتری دختر جان؟ خبری ازت نیست.

نمی دانم چرا یکهو فکر کردم که خیلی بد است که آدم نتواند کسی را برای همیشه نبخشد. فکر می کنم از “سویه” ی خدای گونه ی آدمی دور است. من فکر می کنم اگر خدا هم می توانست یا می خواست همه را هرگز نبخشد هستی اش چیز بی معنایی می شد.
من دوستی هایی داشته ام، که از خاکستر بازمانده کدورت های چندین زمان گر گرفته اند و شعله کشیده اند. من می توانم برخی را هرگز نبخشم. نبخشیدن اصلا کار دشواری نیست. شاید راحت ترین کاری است که می شود کرد.
اما شاید تاریک ترین گوشه ای که از دکتر پری در ذهن دارم، همین حس نابخشیدن است که اصلا دوست ندارم به آن فکر کنم. اصلا دوست ندارم فکر کنم که کسی می تواند هرگز نبخشد. هر گناه و جرمی هر قدر هم که بزرگ و درد ناک باشد، در آدمی باید مهری عمیق تر وجود داشته باشد که بگذرد… این فرق دارد با “نفهمی یا به تعبیر عامیانه مشنگ بودن” عزت نفس کسی را نشان می دهد که ناملایمات را عبور می کند. و خاطره خوب و خوش، اگر مانده باشد را بر می چیند. و اگر نمانده باشد، مهم نیست، می کوشد که بیافریندش.
خیلی ساده می توانم فقط به پری فکر کنم که یک روز بعد از قطع تلفن پس از امتحان تافل دکتری، برای همیشه رفت … اما ترجیح ام دوستی با هزاران گوشه ی خوبی است که از دوستی اش در ذهن دارم…
و دست آخر این که… تو این قدر بزرگ بوده ای که از پس همه ی این ناملایمات به این جا رسیده ای… چه بسا نیمه ای دیگر از خودت را که تا حال ندیده ای، در آینده کشف کنی… پس مهربان تر باش. فکر بکن ببین می توانی چگونه ببخشی… باور دارم نبخشیدن هنری است که بین همه ی ابنای بشر هست.
خوب باش دکتر پری نازنین

من مدت هاست که گوشم دیگر بدهکار شنیدن تجربیات دیگران از حس های متنوعشان در برخورد با مسایل نیست چراکه به قول خودت در همین نوشته های قبل برای ما خیلی چیزا با اولیست که اتفاق می افتد و اصلا از کجا معلوم حسی که دیگری از یک موضوع دارد با حس من از همان موضوع یکی باشد که نتایج یکی شود؟ یادته درباره کسی برام گفتی قبل از اینکه از ایران بری؟ یکی که می گفت صدای مرغای دریایی محل زندگیش آزارش می ده به شدت و تو رفتی و همون تجربه رو داشتی و از همین صدا لذت بردی به شدت

کاش لیست این آدم ها رو می نوشتید تا طفلکی ها فکری برای خودشان بکنند…