با تو خودم هستم |

کاملا با حرفت موافقم
به منم سر بزن

سلام. خوب اید…بلوغ فکری و بلوغ جنسی به گمانم منظورتان باشد حتمن…که برخی تا سن پیری کودکی را با خود میکشند مثل سیگار یا پاچه ی شلوار!!همیشه صمیمی مینویسی مثل خودت نه می نویسی!!!با شعری تازه نو شدم انگار…

می خواهم بگویم که نفس آن کودک بودن زیاد مهم نیست. همه ما آن کودک را داریم. چه بسا که از امروزمان بهتر و شادتر زیسته باشد آن کودک. دست کم آن که درک کمترش از جهان، اجازه لذت بیشتر به او داده است.
آن پسر ساده را با یک نوار چند لبه ی آتاری می شد شاد کرد. ساعت ها سرگرم ماشین سواری ساده ی آن نگاه داشت. او را می توان با پدیده ای به اسم کامپیوتر به آسمان خیال فرستاد.

اما امروز، که مقاله های خوانده ام، نوشته ام، کتاب های خوانده ام و کارهای کرده ام، می تواند چند ردیف از هر کتاب خانه ای را پر کند، فکر می کنم چیزی نمی تواند آن گونه شادم کند. این را خیلی صادقانه بگویم که چیزهای نادری هستند که شادمانی راستین به من می دهند. این ها غر زدن و لج بازی کردن با زندگی نیست. می خواهم حرف دل ام را بگویم. بگویم که با نوشته های بچه ها در سال ۸۲ بلاگستان بیشتر زندگی می کردم تا امروز که بهتر و ظریف تر می نویسند. می خواهم بگویم که دنیای ندانستن به خاطر کوچکی اش قشنگ تر است. می خواهم بگویم که شاید لحظه های زودگذر هماغوشی و عشق بازی و دیدار پدر و مادر و چند دوست خوب را کنار بگذاری، بقیه اش چیزهای به شدت تکراری و زننده ای هستند که اصلا بهتر است در برابرش همان پسر سر به هوای در آستانه ی توی چاه افتادن باشی تا آدم عاقل نگاه کننده.

می دانی چرا؟ چون وقتی حواست به این است که توی چاه نیفتی، لابد چیزی از آسمان روی سرت خواهد اقتاد. انگار که سپری کردن این راه بدون دردسر ممکن نیست

و بگویم که تصمیم غیر عقلی که دیگران خیلی احمقانه فرضش می کنند، برای من “جذابیت” دارد. من می دانم که سفر زیر یک باران تند، پشت تراکتور، زیر بارش گل و لای، از نظر عقلی مسخره است. و می دانم که وقتی سوار سرسره ی آبی ۹۰درجه می شوم، چند لحظه در ارتفاع چند ده متری ول هستم روی هوا، اما در حماقت همه ی این ها، لطافتی هست که امنیت حاصل از یاد گرفتن نمی دهد. اگر دوست دارم هواپیمای من به مقصد برسد، اصلا به این معنی نیست که دوست دارم زندگی ام هم، همان موتور جنرال موتورزی باشد که باید بتواند بی وقفه در ارتفاع چندکیلومتری زمین بچرخد.

نوشته ات، تنها در یک محتوای اخلاق مابانه قابل تفسیر است. و می دانی. من مدت هاست به اخلاق شک دارم. به اصول ان. به این که چرا چیزی را فرض می کنی که درس یاد نگرفته از زندگی. و چیزی با تجربه است؟ چرا “زیدان” با تجربه در بازی حساس فینال، با صورت می کوبد در سینه ی یک ایتالیایی؟ چرا با این همه تجربه، باز هم جنگ می کنیم؟ چرا با این همه درس از این که بعضی رابطه ها پوچ وبی مصرف اند، باز هم دست دراز می کنیم برای شناختن و آشنا شدن؟
علتش یک چیز است. آن افتادن، با همه ی دردسرهاش، با همه ی فاجعه بار بودنش، یک چیز خوشگل دارد، و آن شوق زمین خوردنش است. می خواهم بگویم که دنیا به سمتی می رود که اشتیاق همه چیزها را می گیرد.
این است که به شدت دوست دارم پسر بچه پاراگراف اول باشم. که دست کم، نا آگاهی ام، شوق کشف ناشناخته را از من نگیرد.
یاد جمله ی میلان کوندرا به خیر، که نوشته بود: به جای کشف ناشناخته، تقدس بخشیدن به شناخته شده را برگزید. اگر اختیار انتخاب آزادانه ای باشد، من با همه ی دردسرها و تحقیرهایش، زیستن در آن فضای ناشناخته سخت را به فضای درس گرفته تجربه ترجیح می دهم. این یک ترجیح حسی است.
در عمل، من آن پسربچه ی کامل هستم، و نه آن مرد با تجربه. آونگی هستم که میان رفتن و آمدن، سرگشته مانده ام. شاید حتی همین آونگ بودن است، که من را شیفته ی این بازی کرده است

خانم یا آقای بابا لنگ دراز. فکر می کنم شما از آن دسته آدم هایی باشید که وقتی با انگشت اشاره به آنها جایی را نشان می دهی به جای آن نقطه خیره می مانند به نوک انگشت اشاره. به قول شما تغییر نام وبلاگ من برعکس، تنها دلیلش این می تواند باشد که من رشد کرده ام و به آنچه می خواسته ام در زندگی ام رسیده ام در پناه عشقی که در جستجویش بودم و یافتمش در نقطه ای که باید. به نظرم آدم هایی که می توانند و می خواهند و یا حداقل تلاش می کنند که خودشان باشند آدم هایی هستند که شاگردان خوبی برای مدرسه ی زندگی بوده اند. کسانی که هدف از شرکت در این مدرسه را فهمیده اند. نه قطعن کسانی که دلشان میخواهد از خودشان دورباشند! همه ی مشکل ما از این است که آدم ها دانه های دلشان و شخصیت واقعی شان گم می شود زیر نقاب ها