با تو خودم هستم |

من به درخت احتیاج دارم برای بودن

به هوا تا نفس بکشم

به علف ها تا نگاهشان کنم و زندگی در من ببالد

اما هیچ کس نمی داند

رو به زوالم در این شهر که خانه هاش سیمانی است

این را هیچ کس نمی داند…

من به جایی نمی رسم

تو هی دورتر می شوی

من هی شکسته تر

و چه اصراری دارم برای با تویی – که نیستی- بودن

چه اصراری دارم به بودن

و ” انسان دشواری وظیفه است”

و من فکر می کنم به دشواری دوست داشتن

و فکر می کنم به دشواری دوست داشته شدن

و فکر می کنم…

و فکر می کنم…

و فکر می کنم،

خواب بوده ام شاید

و تو رویای شبانه ای بوده ای که از سرزمین خواب هایم گذشته ای

و تمنای تکرار توست که نمی گذارد بیدار شوم

و تمنای تکرار توست که دستم نمی رود به گشودن پنجره…

بچه ها در کوچه برف بازی می کنند

صدای خنده ی بچه ها

از درز پنجره خودش را می کشد تا حجم مه گرفته ی اتاق من

و خنده ها پاشیده می شوند بر سر و رویم

من مه را پس می زنم…

و زندگی به هیات برف و خنده و سرما و نور

جاری می شود از ابتدای کوچه

و همه ی خانه ها را دوره می کند…

من در بیست و پنجمین سال زندگی ام

دارم به راهی می اندیشم که بیست و پنج سال تمام طی کردم

و خوب و بدش را نفهمیدم!

من بیست و پنج بار متولد شدم

پیله ها را شکافتم تا پروانه ای باشم آزاد

اما دشت های پر ازدحام نپذیرفتندم

و پیله تنیده می شد چندین باره بر من

و من انگار آرزوی پروازی بی دغدغه را به گور خواهم برد…

من بیست و پنج بار

سر بلندکردم از آن سوی خود

راه افتادم به سمتی که گمان می کردم خورشید است

و هر بار به کوه های تیره ای رسیدم

که خورشید را در خود بلعیده بودند

من بیست و پنج بار خواستم که عاشق باشم اما

حساب های دنیای ناگزیر بزرگ سالی خامم کرد

پا پس کشیدم در پستوهای تنهایی و توهم خود

و عادت کردم به نبودن ها

بیست و پنج بار خواستم پرنده باشم و نشد

بیست و پنج بار از قفس گریختم اما

“پرواز” در ذهنم جز کلمه ای پنج حرفی نبود

بالی نبود برای گشوده شدن…

* * *

من به خزیدن خود ادامه خواهم داد

در راهی که خوب و بدش را نمی دانم

و هر سال شعری تازه خواهم گفت

در رثای دخترکی که در مه آلودگی جاده گم شد

و بال هاش در حصار پیله ها مچاله شدند

دخترکی که پرواز را از خاطر برد

و لبخندهاش خاطره ای شد در قاب کودکی

بزرگ شد…

و دنیای آدم بزرگ ها چنان دوره اش کرد

که یادش رفت می شود عاشق شد

و ” عشق” کلمه ای شد سه حرفی

در شعرهای گاه و بیگاهش

” پرواز” افسانه ای شگرف

و ” زندگی” چارچوب مه گرفته ای از تنهایی و ترس و توهم…

من فکر می کنم اگر تو نباشی

اگر حرف های تو نباشد،

دخترک شادی خواهم شد بی دغدغه

و به کوچه پس کوچه های زندگی ام سرک خواهم کشید

تا راهی را برگزینم که خواب دیده ام

من با همه چیز در تعارضم

و سخت گیجم از تزاحم بودن ها و نبودن ها

من به عنکبوتی می مانم با خانه ای سست

که هر تلنگری فرو می ریزدم

و می شکنم تلخ در خود

و این شکستن ها و فراموشی ها ادامه دارد…

باید به کوچ های تک نفره عادت کرد

و تصویرهای زیبای دسته مرغ های مهاجر را

به نقاش ها سپرد تا نقاشی کنند

و عکاس ها تا عکس بگیرند

و زیبایی ها اینچنین جاودانه می شوند در قاب خاطره ها…

من اما به راهی می اندیشم

که مرا به شهری می رساند که خواب دیده ام

و این بار

از هفت توی غار زمستانی ام که بیرون خزیدم

به تو فکر نخواهم کرد

به همزیستی مسالمت آمیزی خواهم اندیشید

که تن می دهم به تاریخ و تمدن

تا مرا در تحیر محضی رها کنند که سرنوشت من است

و قد خواهم کشید

و بزرگ خواهم شد

و هیچ سوالی ذهنم را آشفته نخواهد کرد

و پشت همه ی لبخندهایم

دردی را نهفته خواهم کرد،

از بود های نباید

و نبودن های ناگزیر…

من در تمامی ژن های خود،

جهشی خواهم داشت به عصر یخبندان روزهای معاصر

و بومی خواهم شد با همه ی کسالت های روزمره

و این بار

از هفت توی غار زمستانی ام که بیرون خزیدم

قول می دهم نه تو مرا بشناسی

نه من در چشم های تو چیزی را ببینم که سال ها به دنبالش بوده ام

آسوده می گذریم از هم

و گم می شویم در ازدحام آدم ها و ماشین ها

و روزی از همین روزها

من سهم تو را از آسمان، خواهم دزدید

تا بال بگشایم به شهری که خواب دیده ام

و تو تنه خواهی زد مرا

در کوچه پس کوچه های زندگی

و ما – هردو – به کوچ های تک نفره عادت خواهیم کرد

و به سراب های پی در پی

که ما فرزندان خلف قرن معاصریم!