چيز ديگری بگو اين بار...چيز ديگری می خواهم....ديگر نه ساده ام نه صبوری می کنم... حلالم کنيد ای لحظه های از دست رفته....ای غزل های ناسروده...ای روشنی های مداوم، که چشم به رويتان بستم تا در تاريکی خود آسوده بمانم...بر من ببخشاييد همه گناهانم را ...و مرا به دست خويش بسپاريد امشب که ديگر نه سادگی می کنم نه صبوری....
نه سادگی...نه صبوری....نه ....نه....نه....
تنها احساس می کنم کسی از پس تاريکی پشت پنجره تمام شب را به من می نگريست...کسی از تلاطم واژه ها گذشت و بر شعرهايم نشست... چه لذتی دارد سرودن... چه لذتی دارد نوازش اين غزل های زاده شده...
به من نگو که دلت می خواست شاعر باشی... یا ... نه! شاعر بودنت را ،هرگز باور نمی کنم...امشب، ديگر نه ساده ام نه صبوری می کنم!
بيا هميشه کنار دلم بمان اما...
تو ای فرشته برايم غزل بخوان اما...
اگر تمام غزل ها به خاک غلتيدند
صبور باش و مرا دوزخی ندان اما...
دلم هميشه هم اينگونه تيره و تاريک
نبوده است ...ز خود ...نه! مرا نران اما...
قبول می کنم اين روزها چه بی تابم...
سياه و تيره و ديوانه ام بخوان اما...
تو باش تا که دوباره به خود بيايم من
مرا به وسعت پروانه ها رسان اما...
مرا به خود مگذار و رها نکن ...هرچند
رواست پر زدن از آسمانمان اما...
