...می خواهم خودم باشم

من درخت تناور دردم

ريشه در بيشه هاي شك دارم

به زمين و به آسمان به خدا...

به خدا آيه آيه شك دارم!

دردها پشت هم كه مي تازند

پشتم از ارتداد مي لرزد

مثل بيدم كه گيج و سرگردان

از هياهوي باد مي لرزد

من سكوتم نشان "آري" نيست

چند روزيست فكر فريادم

چند روزيست مثل خنديدن

صبر هم رفته است از يادم

سرد و سرگشته و پر از ترديد

خسته و بي صدا و حيرانم

هيجاني كه داشتم مرده است

مثل باغي پر از زمستانم

مثل بغضي كه پشت حنجره ام

مانده اما فرو نمي ريزد

مثل صبحي كه نفرت خود را

به شب روبرو نمي ريزد

زندگي ماجراي تلخي شد

آمدن سوختن و َ برگشتن

نوسان ميان بود و نبود

لحظه هاي سياه دل بستن

عطش ناتمام روحم را

بركه ها، آب ها نفهميدند

من كويري ترك ترك شدم و

ابرها هم مرا نفهميدند

آنقدر تيره ام كه در شعرم

طرحي از روشني نمي بينيد

من درختي شدم كه غير از درد

چيزي از شاخه ام نمي چينيد

...

از نگاهم سوال مي جوشد

روح من تشنه ي جواب شماست

شب طولاني زمستان است

چشم روحم به آفتاب شماست